Van de week ging ik net voor sluitingstijd nog even naar de supermarkt. Met mijn hoogstaande sociale gaven ga ik liever op een rustig tijdstip, als de rest van de mensheid voor de tv zit. Lekker rustig, weinig contacten en lekker voor je uit staren als je moeite hebt om keuzes te maken. Ik kan namelijk lang door paden slenteren. Zo lang dat ik regelmatig in mijn leven ben gevraagd of ik het wel kan vinden of dat ik mijn rugtas weer eens open mocht gooien om te kijken of ik iets gestolen heb. Blijkbaar is het verdacht om langzaam te winkelen.
Ik vind het prima. Ik gooi mijn rugtas wel weer open. Ik ben autist en ze hebben mij al vaak geprobeerd te leren liegen, ook om bestwil, maar dat ligt mij nu eenmaal niet. Laat staan iets stelen. Daar zie ik het nut niet van in. Vrij onhandig, geeft een vervelend gevoel en lijkt mij niet fijn thuiskomen, wetende dat je iets hebt meegenomen zonder betalen.
Rugtassen schijnen ook al verdachte voorwerpen te zijn. Is mij al eens verteld door een vriendelijke kassière. Die schijnen vaak gebruikt te worden door dieven. Ik vind ze gewoon erg handig. Vandaar dat ik er mee loop. Je kan er veel in kwijt en je hebt je handen vrij en daarnaast kan je hem vullen met zware dingen en dan nog is tillen geen probleem. Schouders kunnen veel hebben. Gewoon praktisch.
Maar goed, ik was dus van de week net voor sluitingstijd in die winkel en wil afrekenen. Zijn alle kassa's dicht. Ik hou er niet echt van als dingen anders lopen dan zouden horen. Afrekenen doe ik door alles op de band te zetten en dan langs de kassière te zien gaan, ondertussen alles weer in de wagen schuiven en dan een prijs te horen. Vervolgens pinpas in het apparaat en met een vrolijke lach weer de winkel verlaten.
Maar nee, dit keer willen ze het anders. Die jongedame achter de sigarettenbalie wil graag dat ik afreken via een automatisch scansysteem en vraagt vrolijk of ik weet hoe dit moet. Nee, dat weet ik niet. Nooit gedaan. Hoort niet tot mijn routines. Zij wil het mij wel uitleggen. Dat zij haar namelijk even makkelijker uitkomen. Tja, wie ben ik om een jongedame niet te willen helpen haar laatste minuten van een zware werkdag makkelijker te maken. Dus ik loop moedig mee.
Zij legt stap voor stap uit hoe het werkt en ik vraag of ik ook een gedeelte zelf mag doen. Ik weet dat ik makkelijk leer als het mij eerst wordt voorgedaan, vervolgens onder begeleiding en daarna zelfstandig. Dat vind ze prima. Het is een geduldige jongedame.
Alles ging goed. Lijkt wel aan te leren, totdat ze ineens wegloopt en terugkomt met een handscanner. Ok, zegt ze, af en toe doen wij ook wel eens steekproeven. Dat wil ik meteen even laten zien. Uiteraard had zij expres een foutje gemaakt zodat het bedrag anders was bij de tweede scanronde. Zo werkt dit dus, zei ze. Nu kan je pinnen en dan is het goed. Ik ben nog verbluft door die fout die in de berekening zat en vraag waardoor dit komt. heb ik een fout gemaakt tijdens het scannen, vraag ik onzeker? Nee hoor, zegt ze. Ik had expres even iets over het hoofd gezien, anders kan ik het niet goed voordoen hoe dit werkt. Ok, zeg ik opgelucht. Zij loopt terug naar de sigarettenbalie en laat mij daar staan. O ja, zegt ze nog even achterom. Nu het bonnetje tegen de scanner bij het poortje en dan kan je eruit. Ik sta nog even alles te laten bezinken en zit toch nog wel met een dringende vraag. Dat foute bedrag zit mij gewoon nog niet helemaal lekker. Ik ben namelijk zo'n vrouw dat als de kassiere een foutje maakt en per ongeluk iets teveel geld terug geef, ik terug loop om het terug te betalen. Ik wil namelijk niemand benadelen. Zelfs als het maar om 10 cent zou gaan.
Ik sta nog even te denken en zij gaat door met haar werk. Opeens kijkt ze om en ziet mij nog staan. Mooi, denk ik, goed moment om mijn dringende vraag nog even te stellen. Mag ik nog een vraag stellen, vraag ik haar. Ja natuurlijk mevrouw, zegt ze netjes. Als ik nu niet helemaal zeker ben of ik het allemaal goed door de scanner heb gehaald, mag ik dan jullie vragen even te komen steekproeven bij mij? Haar mond veel open. Ehh, hoe bedoel je? Als je teveel geld hebt betaald? Nee, nee, als ik bang ben dat ik iets over het hoofd heb gezien. Ah, oké, zegt ze. Ik doe dit werk al een poosje, maar die vraag heb ik nog nooit eerder gehoord. Nee, zegt ze, maar je mag wel vragen of iemand samen met jou de bon nog even nakijkt. Ah oké, zeg ik, en scan de bon en wens hij een goede avond toe. Weer wat geleerd en een hele ervaring rijker. En nu hopen dat ik het hele stappenplan de volgende keer nog weer. Was wel boeiend. Al ga ik nog altijd liever langs de kassa en reken ouderwets af.
